بررسی مک بوک پرو ۱۳ اینچی اپل مدل ۲۰۱۸ در دیجیتال مارک

اگرچه بازار کامپیوتر شکوه و جلال گذشته را ندارد و چنین محصولات سودمندی، اکنون در اغلب کاربری‌ها، جای خود را به گوشی‌های هوشمند داده‌اند؛ اما ظهور و محبوبیت دستگاه‌های جیبی و اعتیادآور موبایل هنوز هم شرکت‌های تولیدکننده را به کنار گذاشتن کسب‌وکار کامپیوتر مجاب نکرده است، در حقیقت گزارش گارتنر حکایت از آن دارد که در سه‌ماهه‌ی دوم سال ۲۰۱۸، میزان عرضه‌ی کامپیوتر، برای نخستین بار پس از گذشت ۶ سال، رشد اندکی را تجربه کرد؛ روندی که در سه‌ماهه‌ی سوم سال جاری نیز با شدت کم‌تری ادامه داشت.

در بین تمام شرکت‌های حاضر در دنیای کامپیوتر، اپل یکی از معدود تولیدکنندگانی به حساب می‌آید که با وجود فعالیت در دسته‌ی محصولات پریمیوم، عموما وضعیت پایداری داشته است. آمار مؤسسه‌ی گارتنر نشان می‌دهد که کوپرتینونشین‌ها طی چهار سال گذشته، همواره بین ۶ تا ۸ درصد از بازار کامپیوتر دنیا را با محصولات گران‌قیمت خود در اختیار داشته‌اند؛ به‌طوری که مؤسسه‌های تحقیقاتی، میزان عرضه‌ی کامپیوترهای این شرکت را در فصل‌های مالی اخیر، حدود ۴ تا ۵ میلیون دستگاه ارزیابی می‌کنند، البته Apple در سه‌ماهه‌ی سال جاری میلادی، به‌دلیل تعلل در عرضه‌ی مک‌بوک پروهای جدید، کاهشی ۸.۵ درصدی نسبت به بازه‌ی زمانی مشابه در سال ۱۳۹۶ (۲۰۱۷ تجربه کرد.

اپل نسل چهارم مک‌بوک پرو را در سال ۱۳۹۵ (۲۰۱۶) با تغییراتی مانند بدنه و حاشیه‌های باریک‌تر نمایشگر، تاچ‌پد بسیار وسیع‌ و جایگزینی کلیدهای ردیف Function با نوار OLED باریکی موسوم به تا‌چ‌بار رونمایی کرد، سپس تنها پس از گذشت هفت ماه، طی رویداد WWDC 2017‌ در تاریخ ۱۵ خرداد ۱۳۹۶ (۵ ژوئن ۲۰۱۷)، از نسخه‌ی ارتقاءیافته‌ی مک‌بوک پرو با پردازنده‌های نسل هفتمی Kaby Lake اینتل، حافظه‌های SSD سریع‌تر و واحد پردازش گرافیک بهبودیافته پرده برداشت. کوپرتینونشین‌ها نسخه‌ی ۲۰۱۸ مک‌بوک را پس از گذشت بیش از یک سال، بدون برگزاری رویداد خاصی، در تاریخ ۲۱ تیر ۱۳۹۷ (۱۲ جولای ۲۰۱۸) رونمایی کردند و در حقیقت تحلیل‌گران همین تأخیر یک‌ماهه را باعث کاهش فروش مک‌ در سه‌ماهه‌ی سوم می‌دانند.

طراحی مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ هیچ تفاوتی با نسخه‌ی ابتدایی نسل چهارم ندارد و در حقیقت با گذاشتن سه مدل ۲۰۱۶، ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ در کنار هم، به هیچ‌وجه نمی‌توان آن‌ها را از هم تمیز داد؛ البته امسال سخت‌افزار مک‌بوک پرو به‌لطف پردازنده‌های نسل هشتمی کافی‌لیک اینتل، ارتقاء قابل توجهی را تجربه کرده است. مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی برای نخستین بار از پردازنده‌ی چهار هسته‌ای استفاده می‌کند و مدل ۱۵ اینچی نیز اکنون از ۶ هسته‌ی پردازشی با حافظه‌های رم سریع‌تر DDR4 بهره می‌برد، ضمن اینکه حافظه‌ی ذخیره‌سازی هر دو مدل سرعت خواندن و نوشتن به‌مراتب بالاتری دارد که این موضوع نیز تأثیر محسوسی بر عملکرد لپ‌تاپ خواهد داشت.

آیا مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ می‌تواند بدون تجربه‌ی تغییرات ظاهری خاص، تنها با تکیه بر سخت‌افزار قدرتمند و کیبوردی «کم‌صداتر»، بار دیگر علاقه‌مندان به پلتفرم macOS را به ارتقاء لپ‌تاپ ترغیب کند؟ برای یافتن پاسخ این سؤال و سؤالات مشابه، از شما دعوت می‌کنیم تا دیجیتال مارک را در بررسی نسخه‌ی ۲۰۱۸ مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی همراهی کنید.

طراحی

به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از نسل چهارم مک‌بوک پرو، از نقطه‌نظر طراحی، به‌سختی می‌توان تفاوتی بین مدل ۲۰۱۸ با دو مدل پیشین یافت؛ البته این موضوع آن‌طور که به‌نظر می‌رسد، مأیوس‌کننده نیست، چرا که پس از گذشت دو سال از ظهور نسل چهارم مک‌بوک پرو، هنوز هم می‌توان آن را با بهترین‌ها مقایسه کرد؛ هرچند که اکنون برخی از لپ‌تاپ‌‌های بالارده‌ی ویندوزی، نظیر میت‌بوک ایکس پرو، به‌واسطه‌ی حاشیه‌های فوق‌العاده باریک نمایشگر، در ابعاد تقریبا یکسان، از صفحات نمایش بزرگتری نسبت به مک‌بوک پرو ۱۳ بهره می‌برند و وزن پایین‌تری نیز دارند.

اپل به ساخت محصولاتی با کیفیت و دقت ساخت فوق‌‌العاده بالا شهرت دارد؛ برای رسیدن به درستی این گزاره، تنها کافی است خطوط تماس نیمه‌ی بالا و پایین مک‌بوک پرو را لمس کنید تا تطابق میلی‌متری آن‌ها شما را به‌وجد آورد. فرآیند تولید دقیق لپ‌تاپ‌های اپل باعث می‌شود تا مک‌بوک پرو در حالت بسته، همانند بلوکی یکپارچه از جنس آلومینیوم به‌نظر برسد؛ بلوکی با پوشش خاص که چندان مستعد جذب اثر انگشت نیست و لمس آن لذت بسیاری به‌همراه دارد.

بدنه‌ی آلومینیومی مک‌بوک پرو ساختاری یکپارچه، مستحکم و چگال دارد؛ ساختاری که تنها نقطه‌ی انفصال آن را می‌توان سینی زیرین لپ‌تاپ دانست که با ۶ پیج پنج‌سو به نیمه‌ی پایین متصل شده است. کوپرتینونشین‌ها پوشش پلاستیکی لولا در نسل سوم را نیز با نمونه‌‌ای از جنس آلومینیوم جایگزین کرده‌اند تا عبارت «بدنه‌ی یکپارچه‌‌ی فلزی» بیش از پیش برازنده‌ی اولترابوک جذابشان باشد. اپل در نسل چهارم، سیب گاز خورده‌ی نورانی مک‌بوک پرو ۲۰۱۵ را نیز با نمونه‌ای براق از جنس یاقوت کبود جایگزین کرد تا زبان طراحی سری Pro با مک‌بوک ۱۲ اینچی هم‌خوانی داشته باشد.

نسل فعلی مک‌بوک پرو به‌لطف کاهش قطر حاشیه‌های اطراف نمایشگر، کوچک‌تر و سبک‌تر از نسل سوم است؛ به‌طوری که کاهشی ۲۳ درصدی را در حجم کلی محصول شاهد هستیم. علاوه‌بر موارد یادشده، کوپرتینونشین‌ها با ارتقاء زبان طراحی محصولشان، وزن آن را از ۱.۵۸ به ۱.۳۷ کیلوگرم و ضخامت آن را از ۱۸ به کم‌تر از ۱۵ میلی‌متر (به‌طور دقیق‌تر ۱۴.۹ میلی‌متر) کاهش داده‌اند.

توزیع حساب‌شده‌ی جرم قطعات داخلی، طراحی مناسب لولا و اصطکاک کافی پایه‌های دستگاه با سطح، همگی دست‌به‌دست هم داده‌اند تا همانند مدل‌های پیشین مک‌بوک پرو، در نسخه‌ی جدید نیز کاربر به‌راحتی و بدون نیاز به نگه‌‌داشتن پایه، بتواند نمایشگر مک‌بوک پرو را با یک دست باز کند. لولاهای کوچک و مستحکم مک‌بوک پرو، امکان چرخش نمایشگر تا حدود ۱۴۰ درجه‌ را فراهم می‌کنند و به‌خوبی از لرزش نمایشگر حین استفاده از دستگاه در حالت‌های مختلف جلوگیری می‌کنند.

با باز کردنِ نمایشگر، آنچه مانند گذشته در نگاه نخست، جلب توجه می‌کند، تاچ‌پد بسیار بزرگی است که بخش وسیعی از سطح پایه‌ی لپ‌تاپ را در اختیار خود دارد. بالای تا‌چ‌پد، کیبورد جزیره‌ای مک‌بوک پرو قرار دارد؛ اگرچه این کیبورد در ظاهر با آنچه پیش از این در نسخه‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ دیده‌ایم تفاوتی ندارد؛ اما اپل مکانیزم پروانه‌ای کلیدهای آن را بهبود داده است که در ادامه بیشتر بدان می‌پردازیم. دو طرف کیبورد نیز پنجره‌های مشبک اسپیکر جای گرفته‌اند.

همان‌طور که پیش‌تر اشاره کردیم، مک‌بوک پرو ساختار مستحکمی دارد و با وجود ضخامت کم دستگاه، به‌خوبی در برابر خمیدگی از خود مقاومت نشان می‌دهد. نیمه‌ی پایینی اولترابوک اپل نیز از صلبیت مطلوبی برخوردار است؛ به‌طوری که با فشردن بخش‌های مرکزی کیبورد، پایه‌ی دستگاه به‌خوبی در برابر فرو رفتن از خود مقاومت نشان می‌دهد.

بی‌شک یکی از نقدهای وارد به نسل چهارم مک‌بوک پرو، به پورت‌های آن بازمی‌گردد، کوپرتینونشین‌ها از سال ۱۳۹۵ (۲۰۱۶)، تمام پورت‌های مورد نیاز کاربران حرفه‌ای، مانند پورت HDMI، درگاه کارت حافظه و USB-A را از لپ‌تاپ‌های سری مک‌بوک پرو حذف کرده و آن‌ها را با پورت‌های تاندربولت ۳ جایگزین کردند؛ اما یکی از تغییرات مثبت مک‌بوک پرو ۱۳ نسبت‌ به قبل، بهره‌گیری تمام‌های پورت‌ها تاندربولت ۳ از چهار کانال PCIe است، در حالی که سال گذشته تنها دو پورت می‌توانستند پهنای باند ۴۰ گیگابیت‌برثانیه را در اختیار کاربر قرار دهند و دو پورت دیگر از دو کانال PCIe استفاده می‌کردند. خوشبختانه جک ۳.۵ میلی‌متری هدفون کماکان کاربر را در لبه‌ی سمت راست لپ‌تاپ همراهی می‌کند.

پس از گذشت دو سال، زبان طراحی مک‌بوک پرو نسل چهارم کماکان زیبا و جذاب است؛ اما دیگر بی‌رقیب نیست، چرا که اکنون شرکت‌های نوپایی مانند هواوی و ریزر بسیار مدعی ظاهر شده‌اند و شرکت‌های کهنه‌کاری همچون دل، اچ‌پی و لنوو نیز مسیر بهبود را طی می‌کنند، در دنیایی که لپ‌تاپ‌های ویندوزی می‌توانند نقش یک تبلت را نیز ایفا کنند، در دنیایی که ترند نمایشگرهای بدون حاشیه به صنعت لپ‌تاپ راه پیدا کرده است، کوپرتینونشین‌ها برای حفظ جایگاه خود باید دست به تغییرات جدی‌تری در طراحی مک‌بوک بزنند.

نمایشگر

چندین سال است که اپل در رزولوشن و نوع پنل مک‌بوک پرو ۱۳ و ۱۵ تغییری ایجاد نمی‌کند، این روند برای مدل‌های سال ۱۳۹۷ (۲۰۱۸) نیز تکرار شد؛ البته این موضوع به هیچ‌وجه ناامیدکننده نیست؛ چرا که نمایشگر مک‌بوک پرو کماکان یکی از بهترین‌های دنیای لپ‌تاپ محسوب می‌شود. اولترابوک ۱۳.۳ اینچی کوپرتینونشین‌ها از پنل IPS رتینا با رزولوشن ۱۶۰۰ × ۲۵۶۰ پیکسل و تراکم ۲۲۷ پیکسل‌براینچی بهره می‌برد که وضوح بسیار بالایی را برای انواع محتوا به ارمغان می‌آورد. اگرچه ما باور داریم که برای بسیاری از تولیدکنندگان محتوا، نسبت تصویر ۳:۲، استاندارد مناسب‌تری محسوب می‌شود؛ اما اپل چنین اعتقادی ندارد و نسبت تصویر مک‌بوک پرو کماکان معادل ۱۶:۱۰ است.

اپل امسال برای نخستین بار فناوری True Tone را به‌دنیای مک آورد، این فناوری براساس دمای رنگ نور محیطی کاربر، تراز سفیدی نمایشگر را به‌گونه‌ای تغییر می‌دهد تا به‌ادعای شرکت سازنده، «تجربه‌ی بصری طبیعی‌تری» برای شخص به ارمغان آید. اگرچه فعال‌سازی True Tone‌ باعث تولید تصاویر خوشایندی می‌شود؛ اما از دقت رنگ‌های می‌کاهد؛ بنابراین افرادی که با ویرایش عکس یا ویدیو سروکار دارند، احتمالا قابلیت یادشده را غیرفعال خواهند کرد. حالت Night Shift نیز که شدت رنگ آبی را برای کاهش فشار وارد بر چشم کاربر کم می‌کند، کماکان در منوی تنظیمات نمایشگر مک‌بوک پرو در دسترس قرار دارد.

نسخه‌ی ۱۳۹۷ (۲۰۱۸) مک‌بوک پرو ۱۳ از پنلی با شماره‌مدل APPA03E استفاده می‌کند که با شماره‌مدل پنل به‌کاررفته در دو مدل گذشته (APPA033 و APPA034) تفاوت دارد؛ اما مشخص نیست که سطح تغییرات پنل جدید نسبت به گذشته تا چه اندازه است. اپل ادعا می‌کند که روشنایی نمایشگر مک‌بوک پرو به ۵۰۰ نیت می‌رسد و پنل آن به‌صورت کامل از فضای رنگی DCI-P3 پشتیبانی می‌کند که ۲۵ درصد رنگ‌های بیش‌تر، شامل طیف‌های زنده‌تر سبز و قرمز را در بطن خود دارد؛ اما ادعاهای اپل تا چه اندازه با واقعیت هم‌خوانی دارد؟

برای ارزیابی میزان روشنایی نمایشگر مک‌بوک پرو، ابتدا قابلیت True Tone را غیرفعال کردیم، سپس الگویی شطرنجی متشکل از دو مستطیل مشکی و دو مستطیل سفید را به‌کار گرفتیم، در این آزمون، بالاترین میزان روشنایی حدود ۴۴۰ نیت به‌دست آمد که نتیجه‌ی فوق‌العاده‌ای برای یک لپ‌تاپ محسوب می‌شود؛ اما کمی پایین‌تر از عدد اعلام‌شده از سوی اپل است. خوشبختانه روشنایی در چهار منطقه‌ی نمایشگر توزیع یکنواختی داشت و شاهد تفاوت‌های فاحش روشنایی در مناطق مختلف نبودیم، در حالتی که True Tone فعال باشد، با توجه به گرایش رنگ‌ها به گرمی، روشنایی حداکثری افت می‌کند و به حدود ۳۷۰ نیت می‌رسد.

مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ در بحث حداقل روشنایی نیز فوق‌العاده ظاهر می‌شود، در این حالت میزان روشنایی نمایشگر به‌اندازه‌ای به صفر نزدیک شد که دقت ۰.۰۱ نیتی ابزار دیجیتال مارک نیز برای سنجش آن کافی نبود! بدین ترتیب مک‌بوک پرو جدید را می‌توان لپ‌تاپی فوق‌العاده برای استفاده در محیط‌های تاریک دانست. اولترابوک اپل به‌لطف عمق بسیار خوب رنگ مشکی، در زمینه‌ی نسبت کنتراست Native نیز با ثبت عدد ۸۸۰، بی‌نظیر ظاهر می‌شود. 

برای سنجش دقت رنگ نمایشگر مک‌بوک پرو، رنگ‌های به‌نمایش درآمده توسط آن را در سه فضای رنگی sRGB ،AdobeRGB و DCI-P3 مورد آزمایش قرار دادیم که از بین آن‌ها، فضای sRGB‌ بیشترین کاربری را دارد و لپ‌تاپ اپل نیز بهترین عملکرد خود را در این فضای رنگی به‌نمایش می‌گذارد؛ بدین ترتیب که ۱۰۰ درصد از آن را با میانگین خطای ۰.۴ پوشش می‌دهد، پنل MacBook Pro در فضای رنگی AdobeRGB نیز با پوشش ۷۷.۳ درصدی و خطای میانگین ۲.۸، ضعیف‌ترین نمایش خود را ارائه می‌دهد. آزمایش‌ها نشان می‌دهد که مک‌‌بوک پرو با پوشش ۹۹ درصدی فضای رنگی DCI-P3 ادعای اپل را تصدیق می‌کند.

اسپیکر

ما همواره اپل را در زمینه‌ی تجربه‌ی شنیداری محصولات آن، چه‌ آیفون، چه آیپد، چه مک‌بوک پرو ستوده‌ایم. از گذشته تاکنون، اسپیکرهای مک‌بوک پرو، همواره در دسته‌ی بهترین‌ها قرار داشته‌اند، خوشبختانه این موضوع در مورد مدل ۲۰۱۸ مک‌بوک پرو نیز صدق می‌کند. گزارش iFixit حکایت از آن دارد که اسپیکرها مک‌بوک پرو اکنون بزرگ‌تر از گذشته هستند و این موضوع را می‌توان از بهبود صدای خروجی لپ‌تاپ‌ نیز متوجه شد. مک‌بوک پرو جدید صدایی رسا، شفاف و عاری از نویز تولید می‌کند و حتی در بالاترین حجم نیز، نمی‌توان متوجه دیستورشن در آن شد، ضمن اینکه صدای خروجی دامنه‌ی دینامیکی بسیار گسترده‌ و بیس بالایی دارد. 

اپل باز هم در زمینه‌ی تجربه‌ی صوتی لپ‌تاپ در نقش یک پیشرو ظاهر شده است و در حقیقت اسپیکرهای اولترابوک جدید این شرکت جزو بهترین نمونه‌‌هایی هستند که ما تاکنون روی لپ‌تاپی با چنین ابعاد تجربه کرده‌ایم. شاید بتوان نزدیک‌ترین رقیب مک‌بوک پرو ۱۳ جدید را لپ‌تاپ ۱۴ اینچی میت‌بوک ایکس پرو هواوی با اسپیکر‌های چهارکاناله دانست.

اپل اسپیکرهای مک‌بوک پرو را در دو طرف کیبورد آن قرار داده و ادعا می‌کند که با اتصال مستقیم آن‌ها به منبع تغذیه، نقطه‌ی اوج فرایند تقویت صدا را بهبود داده است تا بدین ترتیب کاربران حرفه‌ای بتوانند در هر موقعیتی به میکس صدا یا ویرایش ویدیو بپردازند، علاوه‌ بر موارد یادشده، کوپرتینونشین‌ها وظیفه‌ی دریافت صدای ورودی را نیز برعهده‌ی سه میکروفون قرار داده‌اند.

کیبورد

یکی از معدود تغییرات ساختاری مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ به بهره‌گیری آن از نسخه‌ی سوم مکانیزم «پروانه‌ای» بازمی‌گردد. اپل ادعا می‌کند که کیبورد مک‌بوک پرو جدید «کم‌صداتر» از گذشته است؛ اما کالبدشکافی‌ iFixit نشان می‌دهد که کاهش نویز کیبورد، صرفا یکی از آثار جانبی نسخه‌ی جدید مکانیزم محسوب می‌شود و در حقیقت مهندسان کوپرتینو با ارتقاء ساختار کیبورد درصدد رفع مشکل بزرگ‌تری بوده‌اند. ابتدا اجازه دهید تا نگاهی به گذشته‌ی مکانیزم Butterfly و حواشی پیرامون آن داشته باشیم.

اپل مکانیزم پروانه‌ای را برای نخستین بار در سال ۱۳۹۴ (۲۰۱۵) همراه با مک‌بوک ۱۲ اینچی معرفی کرد؛ مکانیزمی که براساس ادعای سران کوپرتینو، به‌لطف بهره‌گیری از مفاصل لاستیکی، تا چهار برابر پایداری بیشتری نسبت به مکانیزم مرسوم قیچی به‌ ارمغان می‌آورد و امکان ساخت کیبوردهای باریک‌تری را فراهم می‌کند؛ اما کیبورد جدید اپل واکنش‌های گوناگونی را به‌همراه داشت، عده‌ای آن را نرم توصیف می‌کردند و عده‌ای از عمق ۰.۵ میلی‌متری کلیدها رضایت نداشتند. نسخه‌ی دوم مکانیزم پروانه‌ای سال ۱۳۹۵ (۲۰۱۶) همراه با مک‌بوک پرو ۲۰۱۶ رونمایی شد و در مدل ۲۰۱۷ مک‌بوک پرو نیز به‌کار رفت، در این نسخه کلیدها ارتفاع بیشتری داشتند تا جایابی آن‌ها حین تایپ، ساده‌تر از گذشته باشد، ضمن اینکه براساس کالبدشکافی iFixit، سوئیچ کلیدها نیز بزرگ‌تر شده‌ بود.

اگرچه عمق کم کلیدها، نویز ایجادشده حین تایپ و بازخورد نسبتا سفت کلیدها در مکانیزم پروانه‌ای ممکن است برای برخی از کاربران مک‌بوک پروی نسل چهارمی ناخوشایند باشد؛ اما حساسیت فوق‌العاده‌ی کیبورد به گردوغبار با توجه به ماهیت ظریف مکانیزم پروانه‌ای، مشکل جدی‌تری محسوب می‌شود، سال گذشته گزارش‌های متعددی مبنی بر از کار افتادن برخی کیبورد مک‌بوک پرو در اثر ورود ذرات ریز و گردوغبار به زیر کلیدها منتشر شد و تعدادی از این گزارش‌ها نیز در نهایت به طرح شکایت از اپل انجامید.

کوپرتینونشین‌ها با هدف رفع مشکلات به‌بار آمده، از خرداد ۱۳۹۷ (ژوئن سال ۲۰۱۸) برنامه‌ای را برای تعویض رایگان کیبوردهای معیوب در مدل‌های بین مک‌بوک ۱۲ اینچی تا مک‌بوک پرو ۲۰۱۷ آغاز کردند و برای پیشگیری از وقوع چنین مشکلاتی در آینده، مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ را با کیبوردی «کم‌صداتر» روانه‌ی بازار کردند؛ کیبوردی که از نسخه‌ی سوم مکانیزم Butterfly بهره می‌برد. توجه داشته باشید که اپل در بیانیه‌ی مطبوعاتی مربوط به رونمایی از لپ‌تاپ‌های جدید خود، به هیچ‌وجه به ناکارآمدی کیبورد دو نسخه‌ی گذشته‌ی مک‌بوک پرو اشاره‌ای نداشت و تنها بر کاهش نویز کیبورد تأکید کرد.

کالبدشکافی iFixit نشان می‌دهد که مهندسان کوپرتینو با اضافه‌کردن غشایی روی سوئیچ‌ کلیدها، سعی داشته‌اند تا احتمال ورود گردوغبار به زیر کلیدها و از کار افتادن آن‌‌‌ها را کاهش دهند؛ البته ظاهراً ارتفاع کلاهک کلیدها نیز از ۱.۵ به ۱.۲۵ میلی‌متر رسیده است که احتمالا فضای حرکتی بیشتری را در اختیار کاربر قرار می‌دهد. به‌نظر می‌رسد غشاء سیلیکونی تا حدودی نقش یک Damper را نیز ایفا می‌کند و صدای حاصل از فشردن کلیدها را کاهش می‌دهد؛ اما این کاهش صدا نسبت به نسل گذشته، چندان فاحش نیست.

ما نگارش اغلب بخش‌های بررسی پیش رو را با مک‌‌بوک پرو ۲۰۱۸ انجام دادیم و باید اقرار کنیم که تفاوت چندانی را نسبت به مدل ۲۰۱۷ تجربه نکردیم؛ عمق حرکتی کلیدها کماکان با حدود ۰.۵ میلی‌‌متر، اختلاف قابل توجهی با مک‌بوک پرو ۲۰۱۵ با عمق حرکتی ۱.۵ میلی‌متری دارد؛ اما بازخورد کلیدها تا حدودی عمق حرکتی پایین مکانیزم پروانه‌ای را جبران می‌کند. خوشبختانه چینش کلیدها و فاصله‌ی آن‌ها همانند گذشته بسیار مناسب است و کوپرتینونشین‌ها تصمیم غیرمنطقی و غافل‌گیرکننده‌ای در این مورد اتخاذ نکرده‌اند. کیبورد مک‌بوک پروهای جدید با حضور محصولاتی همچون سرفیس‌بوک، اسپکتر یا تینک‌پد، در دسته‌ی بهترین‌ها قرار نمی‌گیرد؛ اما می‌توان به آن عادت کرد.

ترک‌پد و تاچ‌بار

کمی پایین‌تر از کیبورد، ترک‌پد بسیار بزرگ مک‌بوک پرو خودنمایی می‌کند که هیچ‌ تفاوتی با مدل‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷ ندارد؛ اما نسبت به آنچه پیش‌تر در مک‌بوک پرو ۲۰۱۵ تجربه کرده بودیم، ۴۶ درصد مساحت بیش‌تری دارد و بخش قابل توجهی از محل استراحت دست روی پایه‌ی لپ‌تاپ را به‌ خود اختصاص داده است. نسل چهارم ترک‌‌پد مک‌بوک پرو، فضای بسیار مناسبی برای اجرای ژست‌های حرکتی چند انگشتی در اختیار کاربر قرار می‌دهد. حرکت انگشت روی پوشش شیشه‌ای آن به‌نَرمی صورت می‌پذیرد و تأخیر بین حرکت انگشت و نشان‌گر ماوس بسیار ناچیز و قابل اغماض است.

توجه داشته باشید که فناوری به‌کاررفته در پسِ ترک‌پد شیشه‌ای نسل چهارم، تفاوتی با مک‌بوک پرو ۲۰۱۵ ندارد. بعد از گذشت چندین سال، در سال ۲۰۱۸ نیز می‌توان ترک‌پد مک‌بوک را به‌عنوان معیاری برای ارزیابی عملکرد ترک‌پد سایر لپ‌تاپ‌ها دانست؛ حتی اگر محصولاتی مانند سرفیس بوک، سرفیس لپ‌تاپ و میت‌بوک ایکس پرو با ترک‌پدهای مبتنی بر درایور Precison مایکروسافت در حال نزدیک‌ شدن به آن باشند.

ترک‌پد به‌‌لطف موتور تپتیکی خود از ارتعاش خطی برای شبیه‌سازی کلیک استفاده می‌کند؛ به‌طوری که فرایند کلیک روی تمام سطح آن یکسان است و برخلاف لپ‌تاپ‌های ویندوزی، کلیدهای مجزایی در نیمه‌ی پایین یا بالای ترک‌پد برای انجام کلیک راست یا چپ وجود ندارد. سیستم فیدبک لامسه‌ای مک‌بوک پرو حتی امکان اجرای کلیک محکم‌تر موسوم به «Force Press» برای اجرای دستورات خاصی، نظیر عقب یا جلو کشیدن فیلم در آیتونز و مرور کوتاه یک فایل در فایندر را نیز فراهم می‌کند. عملکرد ترک‌پد مک‌بوک پرو به اندازه‌ای بی‌نقص است که پس از مدتی، تصور بازگشت به گذشته و استفاده از ترک‌پدی دیگر، غیر ممکن به‌ نظر می‌رسد.

در حالی که امروزه بخش قابل‌توجهی از لپ‌تاپ‌های ویندوزی با نمایشگر لمسی روانه‌ی بازار می‌شوند، اپل کماکان اعتقادی به ایده‌ی لپ‌تاپ لمسی ندارد و در عوض راهکار دیگری موسوم به تا‌چ‌بار را برای کاربران مک پیشنهاد می‌دهد. نسل چهارم مک‌بوک پرو (به‌غیر از مدل پایه‌ی ۱۳ اینچی) به‌جای کلیدهای ردیفی Function، از نوار OLED باریکی استفاده می‌کند که بسته به محیط اپلیکیشن، کلیدهای پویای متفاوتی را در اختیار کاربر می‌گذارد. نوار تاچ‌بار را حسگر اثر انگشت Touch ID همراهی می‌کند که با کلید پاور لپ‌تاپ یکپارچه شده است و با سرعت بسیار خوبی می‌تواند هویت کاربر را احراز کند.

نوار تاچ‌بار از ژست‌های حرکتی لمس طولانی یا سوایپ برای انجام دستورهایی همچون کنترل صدا، جابه‌جایی در خط زمانی ویدیو یا جابه‌جایی بین تب‌های سافاری پشتیبانی می‌کند؛ اما یکی از ضعف‌هایی که به‌همراه دارد، لزوم نگاه‌کردن به کیبورد حین تایپ، برای فشردن کلیدهایی نظیر Esc، کنترل صدا یا روشنایی کیبورد است که این موضوع می‌تواند از سرعت تایپ کاربر بکاهد، علاوه‌بر این باید توجه داشته باشید که برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی، پس از مدت کوتاهی تاچ‌بار غیرفعال می‌شود؛ بنابراین استفاده از آن مستلزم دو بار لمس خواهد بود.

اپل امکان سفارشی‌سازی تاچ‌بار را به‌کاربر می‌دهد تا بدین ترتیب قادر به اضافه یا کم‌کردن آیکون‌های موجود در تاچ‌بار باشد. ما امکان اضافه‌کردن میان‌بُرهایی همچون ساخت فولدر جدید یا حذف محتوا به تاچ‌بار را سودمند می‌دانیم. کوپرتینونشین‌ها به توسعه‌دهندگان دیگر نیز اجازه می‌دهند تا از پتانسیل‌های تاچ‌بار در سرویس یا اپلیکیشن خود استفاده کنند؛ به‌عنوان مثال در محیط مرورگر کروم می‌توان در تاچ‌بار به نوار آدرس، ساخت تب جدید یا بارگذاری مجدد صفحه دسترس داشت. در حالت کلی، پس از گذشت حدود سه‌سال، تاچ‌بار هنوز هم آن‌طور که باید، ابزاری کاربردی محسوب نمی‌شود و احتمالا اغلب اوقات، کاربران به‌جز موارد ضروری نظیر کنترل صدا یا کلید Esc توجهی به این نوار نخواهند داشت.

چنانچه تمایل دارید تا از مک‌بوک پرو به‌عنوان یک لپ‌تاپ ویندوزی استفاده کنید، باید توجه داشته باشید که بسیاری از قابلیت‌های ترک‌پد، نظیر زوم دو انگشتی، چرخش یا سوایپ در دسترس نخواهد بود، اپل در حالت نصب ویندوز با بوت‌کمپ، تنها قابلیت اسکرول عمودی دو انگشتی و راست‌کلیک با لمس دو انگشتی را در اختیار کاربر قرار می‌دهد. برای بازگرداندن برخی از ژست‌های حرکتی، ناگزیر به نصب درایور جانبی TrackPad++ خواهید بود؛ اما این درایور نیز عاری از باگ نیست و عملکرد ترک‌پد با آن به هیچ‌وجه هم‌سطح با حالت اجرای macOS نخواهد بود.

سیستم‌عامل

اپل عرضه‌ی مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ را با نسخه‌ی ۱۰.۱۳ سیستم‌عامل macOS موسوم به High Sierra آغاز کرد؛ اما هم‌اکنون macOS Mojave‌ در دسترس کاربران قرار دارد و به‌راحتی می‌توان فرآیند به‌روزرسانی را به این نسخه انجام داد. از جمله‌ی مهم‌ترین ویژگی‌های نسخه‌ی جدید سیستم‌‌عامل دسکتاپ اپل می‌توان به مواردی زیر اشاره کرد:

• پوسته‌ی تیره (Dark Mode)
• تصویر پس‌زمینه‌ی پویا (Dynamic Desktop)
• ابزاری برای سامان‌دهی محیط به‌هم‌ریخته‌ی دسکتاپ از طریق دسته‌بندی‌ فایل‌ها (Stacks)
• ابزار بهبودیافته‌ی ثبت اسکرین‌شات و ضبط ویدیو از محیط سیستم‌عامل
• نمایش به‌فرم گالری در فایندر
• اضافه‌شدن اپلیکیشن‌های News ،Stocks ،Voice Memos و Home

دیجیتال مارک پیش‌تر بررسی ویدیویی دقیقی را از سیستم‌عامل macOS Mojave‌ در اختیار شما کاربران عزیز قرار داده، از این رو به‌جای پرداختن به جزئیات سیستم‌عامل که از حوصله‌ی بررسی محصول نیز خارج است، از شما دعوت می‌کنیم تا ویدیوی فوق را تماشا کنید.

بازده و عملکرد

اپل مدل ۲۰۱۸ لپ‌تاپ‌های حرفه‌ای خود را با کمی تأخیر نسبت به رقبای ویندوزی، روانه‌ی بازار کرد تا بدین‌ترتیب به‌جای استفاده از پردازنده‌های ۱۵ واتی Kaby Lake R یا نمونه‌ی ۴۵ واتی Kaby Lake، هر دو مدل ۱۳ و ۱۵ اینچی مک‌بوک پروی ۲۰۱۸ را به‌ترتیب با پردازنده‌های سری U و H از خانواده‌ی نسل هشتمی Coffee Lake در اختیار کاربران قرار دهد. اولترابوک ۱۳ اینچی اپل برای نخستین‌بار در قامت لپ‌تاپی با پردازنده‌ی چهار هسته‌ای ظاهر شده است و از این رو نسبت به برادر ۱۵ اینچی خود، تغییر فاحش‌تری را به‌لحاظ عملکرد ارائه می‌دهد؛ البته توجه داشته باشید که کوپرتینونشین‌ها نسخه‌ی بدون تاچ‌بار مک‌بوک پرو ۱۳ را کماکان با پردازنده‌ی نسل هفتمی به‌فروش می‌رسانند.

اولترابوک ۱۳ اینچی جدید Apple در بازارهای جهانی با یکی از دو پردازنده‌ی Core i5 – 8259U یا Core i7 – 8559U از خانواده‌ی نسل هشتمی کافی‌لیک اینتل در اختیار کاربران قرار می‌گیرد؛ اما همانند گذشته، در بازار کشورمان، تنها می‌توان نسخه‌ی i5 آن را یافت. خانواده‌ی Coffee Lake U در سه‌ماهه‌ی دوم ۲۰۱۸ عرضه شد، این پردازنده‌ها از ریزمعماری کافی‌لیک بهره می‌برند و با لیتوگرافی ۱۴ نانومتری نسل سومی اینتل (++۱۴nm)‌ تولید می‌شوند.

تمام پردازنده‌های خانواده‌ی Coffee Lake U در قالب یک پکیج مالتی‌چیپ (MCP) شامل پردازنده‌ی مرکزی (CPU)، چیپ‌ست و eDRAM تولید می‌شوند که توسط رابط‌هایی با نرخ انتقال ۴ گیگاترنسفر‌ بر ثانیه به یکدیگر متصل شده‌اند. برخلاف پردازنده‌های کبی‌لیک‌ریفرش، تمام اعضای کم‌مصرف خانواده‌ی کافی‌لیک از حافظه‌ی eDRAM و ۱۶ کانال PCIe (در برابر ۱۲ کانال کبی‌لیک‌ریفرش) بهره می‌برند. شما می‌توانید مشخصات فنی پردازنده‌‌های مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی ۲۰۱۸ و ۲۰۱۷ را در جدول فوق مشاهده کنید. توجه داشته باشید که ما نسخه‌ی i5 مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی جدید را برای بررسی در اختیار داشتیم.

پیش از اظهار نظر درباره‌ی عملکرد لپ‌تاپ، ابتدا به بهبودهای کلیدی پردازنده‌ی Core i5-8259U نسبت به نسخه‌ی Core i5-7287U می‌پردازیم. قاعدتا مهم‌ترین تفاوت به افزایش ۱۰۰ درصدی تعداد هسته‌ها و تردها بازمی‌گردد که می‌تواند عملکرد دستگاه را به‌میزان قابل توجهی ارتقاء دهد. فرکانس CPU در حالت پایه از ۳.۳ گیگاهرتز نسل گذشته به ۲.۳ گیگاهرتز کاهش پیدا کرده؛ اما فرکانس بیشینه با افزایشی ۱۰۰ مگاهرتزی به ۳.۸ گیگاهرتز رسیده است، البته باید توجه داشته باشید که این فرکانس تنها هنگامی در دسترس خواهد بود که یک یا دو هسته فعال باشند، حین فعالیت هر چهار هسته، فرکانس بیشینه به ۳.۶ گیگاهرتز کاهش می‌یابد، ضمن اینکه با توجه به TDP‌ نسبتاً پایین پردازنده، تنها در بازه‌های کوتاه زمانی می‌توان به فرکانس بیشینه دست یافت. از بهبودهای دیگر پردازنده می‌توان به افزایش حافظه‌ی کش و eDRAM به‌ترتیب به ۶ و ۱۲۸ مگابایت اشاره کرد.

در شرایطی که تعدادی از لپ‌تاپ‌های ۱۳ و ۱۴ اینچی بالارده‌ی ویندوزی نظیر سرفیس‌ بوک ۲ و میت‌بوک ایکس پرو از پردازنده‌ی گرافیکی مجزا بهره می‌برند، کوپرتینونشین‌‌ها کماکان اعتقادی به این موضوع ندارند و اولترابوک خود را بدون چنین ماژولی، با اتکاء بر واحد پردازش گرافیکی Iris Plus 655 اینتل روانه‌ی بازار کرده‌اند، حال باید دید که آیا دو برابر شدن eDRAM می‌تواند این واحد را به ماژولی توانمند بدل کند یا خیر. خاطرنشان می‌کنیم که از بین دو لپ‌تاپ ویندوزی یادشده، تنها سرفیس‌بوک ۲ است که می‌تواند با گرافیک GTX 1050 انویدیا عرض اندام کند، چرا که گرافیک ۱۰ واتی MX150 میت‌بوک ایکس پرو چندان قدرتمند نیست.

ما برای آنکه بتوانیم دید کاملی از عملکرد مک‌بوک پرو در اختیار شما قرار دهیم، بنچمارک‌ها را در هر دو سیستم‌عامل macOS Mojave و ویندوز ۱۰ آپدیت اکتبر اجرا کردیم، همان‌طور که مشاهده می‌کنید، مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی به‌لطف افزایش تعداد هسته‌ها و تردها در کنار دو برابر شدن حافظه‌ی eDRAM، ارتقاء قابل توجهی را در عملکرد پردازشی و گرافیکی نسبت به نسل گذشته به‌نمایش می‌گذارد و حتی از رقیبی توانمند همچون میت‌بوک ایکس پرو با گرافیک مجزا، در پاره‌ای از موارد پیشی می‌گیرد. نکته‌ی دیگر، اختلاف جزئی نتایج به‌دست‌آمده در محیط macOS و ویندوز است؛ بنابراین می‌توان با صرف‌نظر کردن از مشکلات ترک‌پد، مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی را یک اولترابوک ویندوزی کارآمد نیز به‌شمار آورد!

macOS سیستم‌عاملی ایده‌آل برای اجرای بازی نیست؛ اما مک‌بوک پرو ۱۳ به‌‌دلیل بهره‌نبردن از پردازنده‌ی گرافیکی مجزا، در محیط ویندوز نیز نمی‌تواند رضایت علاقه‌مندان به بازی‌های سنگین و نیمه‌سنگین را جلب کند؛ بنابراین ما با صرف‌نظر از تست نرخ فریم بازی‌ها، تمرکز خود را روی اجرای تست استرس در دو محیط ویندوز و macOS معطوف می‌کنیم تا قابلیت‌های سیستم خنک‌کننده‌ و میزان پایداری عملکرد اولترابوک جدید اپل را تحت بارهای پردازشی شدید و مداوم، مورد ارزیابی قرار دهیم. مک‌بوک پرو با تاچ‌بار برخلاف اولترابوک‌هایی نظیر سرفیس لپ‌تاپ یا میت‌بوک ایکس پرو، از دو فن برای انتقال هوای گرم به بیرون استفاده می‌کند؛ بنابراین روی کاغذ می‌توان انتظار مدیریت حرارت بهتری از آن داشت.

مدت کوتاهی پس از عرضه‌ی مک‌بوک پروهای ۲۰۱۸، مشخص شد که لپ‌تاپ‌های جدید اپل تحت بارهای شدید، به‌علت بالا رفتن دما، دچار نوسان و افت محسوس عملکرد می‌شوند، برخی علت چنین مسأله‌ای را استفاده‌ی مهندسان اپل از همان سیستم‌ خنک‌کننده‌ی نسل قبل برای پردازنده‌های قدرتمند ۴ و ۶ هسته‌ای نسل جدید می‌دانستند؛ اما اپل پس از مدتی، دلیل افت عملکرد را «نبود یک کلید دیجیتالی» در فرم‌ور دستگاه عنوان کرد و با انتشار به‌روزرسانی نرم‌افزاری کوچکی، خلاء آن را برطرف ساخت. برای بررسی ادعای اپل و شبیه‌سازی بارهای پردازشی شدید و ممتد، آزمون CineBench را ۲۰ بار به‌صورت مداوم روی مک‌بوک پرو اجرا کردیم، شما می‌توانید در جدول زیر نتیجه را مشاهده کنید:

همان‌طور که جدول فوق نشان می‌دهد، میانگین امتیاز چند هسته‌ای مک‌بوک پرو ۱۳ پس از ۲۰ تکرار آزمون، در سیستم‌عامل macOS حدود ۲.۸۵ و در ویندوز ۱۰ حدود ۳.۷۶ درصد افت می‌کند؛ اما میانگین افت عملکرد، پس از ۲۰ بار اجرای آزمون نیز در سیستم‌عامل ویندوز ۱۰ نسبت به macOS به حدود ۲.۱۸ درصد می‌رسد. توجه داشته باشید که تنها میانگین امتیازی پس از اجرای آزمون استرس حائز اهمیت نیست و باید میزان نوسان عملکرد پردازنده، حین آزمون را نیز مد نظر قرار داد، شما می‌توانید در دو نمودار زیر مشاهده کنید که MacBook Pro در سیستم‌عامل پیش‌فرض خود، عملکرد پایدارتری نسبت به ویندوز از خود به نمایش می‌گذارد.

با وجود پشتیبانی پردازنده‌ از حافظه‌های رم سریع‌تر DDR4، اپل تنها در مک‌بوک پرو ۱۵ اینچی از چنین رم‌هایی استفاده کرده است و در اولترابوک ۱۳ اینچی خود کماکان از ماژول‌های LPDDR3 با فرکانس ۲۱۳۳ مگاهرتز بهره می‌برد، توجه کنید که حافظه‌های رم DDR4 نسبت به نوع DDR3 سریع‌تر هستند و ولتاژ‌ پایین‌تری دارند؛ اما از حیث ولتاژ برتری فاحشی نسبت به LPDDR3 (LP مخفف عبارت Low Power) ندارند. خاطرنشان می‌کنیم که پردازنده‌های کافی‌لیک و کبی‌لیک‌ریفرش اینتل از حافظه‌های رم LPDDR4 پشتیبانی نمی‌کنند. مدل مورد بررسی ما ۸ گیگابایت حافظه‌ی رم در بطن خود دارد.

اپل امسال برای نخستین‌بار، تراشه‌ی امنیتی T2 خود را نیز به مک‌بوک پرو آورد تا برخی از مسئولیت‌های CPU را برعهده بگیرد، این تراشه‌ با بهره‌گیری از فناوری اختصاصی Secure Enclave، وظیفه‌ی رمزنگاری حافظه و بوت امن سیستم‌عامل را برعهده دارد، ضمن اینکه به‌عنوان کنترلر‌های SSD، مدیریت سیستم و صدا نیز عمل می‌کند و به کاربر اجازه می‌دهد تا دستور صوتی «Hey Siri» به دستیار دیجیتال اپل دسترسی داشته باشند. کوپرتینونشین‌ها به‌مدد تراشه‌ی T2، تعمیر مک‌بوک پروهای جدید را برای مراکز تعمیر متفرقه نیز غیرممکن کرده‌اند.

حافظه‌های ذخیره‌سازی مک‌بوک پرو معمولا سرعت خواندن و نوشتن بسیار خوبی دارند، این گزاره در مورد نسخه‌ی ۲۰۱۸ این لپ‌تاپ‌ها نیز صدق می‌کند. نمونه‌ی مورد بررسی ما از حافظه‌ی ذخیره‌سازی ۲۵۶ گیگابایتی SSD مبتنی بر PCIe با شناسه‌ی AP0256 بهره می‌برد. اپل ادعا می‌کند که حداکثر سرعت خواندن و نوشتن حافظه‌ی مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ به‌ترتیب به ۳.۲ و ۲.۲ گیگابایت‌برثانیه می‌رسد؛ اما این ادعا تا چه اندازه صحت دارد؟

همان‌طور که مشاهده می‌کنید، مک‌بوک پرو ۱۳ در محیط ویندوز ۱۰ و با نرم‌افزار HD Tune Pro، عملکرد چندان خوبی را به‌نمایش نمی‌گذارد که احتمالا به ناسازگاری این آزمون با سخت‌افزار اولترابوک اپل بازمی‌گردد؛ اما در تست CrystalDiskMark، سرعت خواندن و نوشتن بسیار خوب ارزیابی می‌شود. در نهایت به آزمون BlackMagic Disk Speed روی سیستم‌عامل macOS می‌رسیم، این آزمون سرعت حافظه در خواندن و نوشته دیتا را به‌ترتیب معادل ۲۶۱۶.۳ و ۱۲۳۹.۹ مگابایت‌برثانیه نشان می‌دهد.

باتری

برای یک اولترابوک، شارژدهی مناسب باتری، از جمله‌ی حیاتی‌ترین شاخصه‌ها محسوب می‌شود، این حقیقت به‌اندازه‌ای بدیهی است که تصور لپ‌تاپی گران‌قیمت با بدنه‌ی فلزی باریک، سخت‌افزار قدرتمند و همواره متصل به سوکت برق، بسیار مضحک به‌نظر می‌رسد. اپل برای حفظ شارژدهی مک‌بوک پرو ۱۳، نسل جدید این لپ‌تاپ با پردازنده‌ی چهار هسته‌ای را همراه با باتری لیتیومی-یونی ۵۸ وات‌ساعتی عرضه می‌کند؛ بنابراین ظرفیت باتری نسبت به ۴۹.۲ وات‌ساعت نسل گذشته، افزایشی ۱۸ درصدی را نشان می‌دهد.

کوپرتینونشین‌ها مدعی هستند که مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی جدید با یک بار شارژ و در شرایطی که روشنایی نمایشگر روی ۷۵ درصد تنظیم شده است، می‌تواند تا ۱۰ ساعت وب‌گردی یا تماشای فیلم، کاربر را همراهی کند. اپل عمر باتری اولترابوک جدید خود را در حالت استندبای معادل ۳۰ روز اعلام کرده است. برای آنکه بتوانیم صحت و سقم ادعای شرکت سازنده را بسنجیم، آزمون‌های باتری متداول دیجیتال مارک را روی هر دو سیستم‌عامل macOS و ویندوز ۱۰ اجرا می‌کنیم.

در آزمون پخش فیلم روی هر دو سیستم‌عامل روشنایی نمایشگر را روی مقدار ۲۰۰ نیت قرار دادیم و کلیه‌ی اتصالات بی‌سیم دستگاه را غیرفعال کردیم، خاطرنشان می‌کنیم که در آزمون پخش فیلم، اسلایدر مدیریت انرژی ویندوز روی حالت Better Battery‌ تنظیم شده بود، با شرایط یادشده، مک‌بوک پرو به‌ترتیب توانست به‌مدت ۱۱ ساعت و ۷ دقیقه روی سیستم‌عامل macOS و ۱۲ ساعت و ۳۰ دقیقه روی ویندوز ۱۰ به‌صورت مداوم، ویدیویی با رزولوشن HD را پخش کند که فراتر از عدد ادعایی اپل است؛ اما بی‌شک استفاده‌ی از لپ‌تاپ به تماشای فیلم و وب‌گردی محدود نمی‌شود، باید دید که اولترابوک جدید کوپرتینونشین‌ها در پردازش‌های سنگین، تا چه مدتی می‌تواند کاربر را همراهی کند.

یکی دیگر از آزمون‌هایی که ما روی لپ‌تاپ‌های ویندوزی اجرا می‌کنیم، Battery Eater نام دارد؛ نرم‌افزاری که با تحت فشار قرار دادن CPU ،GPU و حافظه‌ی ذخیره‌سازی، شارژدهی باتری را مورد ارزیابی قرار می‌دهد، ما برای اجرای این آزمون نیز با حفظ شرایط قبلی، به عدد ۸۷ دقیقه رسیدیم که نسبت به نسل گذشته و رقیبی همچون میت‌بوک ایکس پرو، با اختلاف فاحشی، ضعیف‌تر است. در نهایت برای ارزیابی شارژدهی و عملکرد مک‌بوک پرو در پردازش‌های گرافیکی سنگین، روی هر دو سیستم‌عامل، آزمون باتری Manhattan 3.1 از بنچمارک GFXBench را در شرایطی اجرا کردیم که روشنایی نمایشگر روی ۲۰۰ نیت تنظیم شده بود و اسلایدر مدیریت انرژی ویندوز ۱۰ نیز روی حالت Better Performance قرار داشت. شما می‌توانید در دو تصویر زیر، روند کاهش شارژ باتری و افت تعداد فریم‌های پردازش‌شده روی هر دو سیستم‌عامل را مشاهده کنید:

در دو نمودار فوق ابتدا باید به روند پُرنوسان و غیریکنواخت تعداد فریم‌های پردازش‌شده روی سیستم‌عامل ویندوز اشاره کنیم، در حالی که روی macOS روند متعادل‌تری را شاهد هستیم. نکته‌ی دیگر به شارژدهی بسیار پایین مک‌بوک پرو با هر دو سیستم‌عامل بازمی‌گردد، در شرایطی که میت‌بوک ایکس پرو در آزمون باتری GFXBench به عدد بسیار خوب ۱۵۰ دقیقه دست یافت، مک‌بوک پرو روی هیچ‌یک از دو سیستم‌عامل نتوانست به عددی فراتر از ۷۰ تا ۷۵ دقیقه دست پیدا کند. آنچه باعث شارژدهی ضعیف اولترابوک اپل در آزمون اخیر می‌شود، فرکانس بالاتر پردازنده (۲.۳ در برابر ۱.۸ گیگاهرتز) و TDP بسیار بیش‌تر آن (۲۸ وات در برابر ۱۵ وات) نسبت به رقیب چینی است، البته مدل ۲۰۱۷ مک‌بوک پرو در آزمون Battery Eater‌ حدود ۱۵۰ دقیقه شارژدهی داشت که نتیجه‌ی بسیار خوبی محسوب می‌شود، ما شارژدهی باتری دستگاه را باز هم زیر ذره‌بین قرار خواهیم داد و در صورت به‌وجود آمدن تغییری در نتایج، آن را در جدول فوق منعکس خواهیم کرد. 

صرف‌نظر از تمام اعداد و ارقام، باید بگوییم که مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی در دنیای واقعی و حین استفاده در وضعیت روزمره با کاربری‌هایی مانند وب‌‌گردی، ویرایش اسناد متنی، استریم موسیقی و پخش فیلم (با استفاده از هدفون) می‌تواند تا یک روز کاری یا حدود ۸ تا ۱۰ ساعت همراه شخص باشد؛ اما چنانچه صحبت از پردازش‌های سنگینی باشد که پردازنده را تحت فشار قرار می‌دهند، شارژدهی لپ‌تاپ به مقدار بسیار پایین‌تری افت خواهد کرد. مک‌بوک پرو ۱۳ اینچی با یک شارژر ۶۱ واتی USB-C‌ عرضه می‌شود که عملکرد نسبتا سریعی در شارژ باتری دارد.

جمع‌بندی

عملکرد بسیار سریع، نمایشگر کم‌نظیر، اسپیکرهای فوق‌العاده، ترک‌پد کارآمد و محصولی خوش‌ساخت؛ اگر بررسی مک‌بوک پرو ۲۰۱۷ را به‌خاطر داشته باشید، احتمالا صفاتی که اکنون به آن‌ها اشاره کردیم، برای شما آشنا هستند، اما دلیل تکرار صفات یادشده، به شباهتی بازمی‌گردد که لپ‌تاپ‌های سری پرو اپل طی سه سال گذشته با یکدیگر داشته‌اند، با این تفاوت که اکنون به‌مدد پردازنده‌‌های نسل هشتمی اینتل، روی توصیف «عملکرد بسیار سریع» بیش‌تر از گذشته تأکید داریم.

پس از گذشت سه‌سال از معرفی نسل چهارم مک‌بوک پرو، اگرچه کماکان طراحی مینیمالیستی، بدنه‌ی فلزی یکپارچه و ساختار مستحکم آن را می‌ستاییم؛ اما با از راه رسیدن محصولات اغواکننده‌ای همچون میت‌بوک ایکس پرو، دیگر با دیدن آن هیجان‌زده نمی‌شویم و به وجد نمی‌آییم. اکنون اولترابوک ۲۰۱۸ اپل به‌لطف پردازنده‌ی چهار هسته‌ای و حافظه‌ی ذخیره‌سازی بسیار سریع خود، در کاربری‌های CPU-محور می‌تواند در قامت محصولی جایگزین برای مک‌بوک پرو ۱۵ سال‌های نه‌چندان دور نیز عرض اندام کند.

مکانیزم پروانه‌ای بحث‌برانگیز اپل در نسخه‌ی سوم خود، به‌لطف غشایی سیلیکونی در اطراف سوئیچ کلیدها، کم‌صداتر از گذشته شده است و ادعا می‌شود که اکنون مقاومت بیش‌تری در برابر نفوذ گردوغبار و از کار افتادن کیبورد از خود نشان می‌دهد؛ ادعایی که تنها گذر زمان می‌تواند آن را تصدیق یا رد کند. صرف‌نظر از شکوه‌ی همیشگیمان بابت حذف تمام پورت‌های مرسوم و جایگزینی آن‌ها با پورت‌های آینده‌نگرانه‌ی USB-C، تنها شارژدهی متوسط باتری مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ ما را مأیوس می‌کند.

شما در مورد مک‌بوک پرو ۲۰۱۸ چه نظری دارید؟ آیا با بررسی این محصول، به تمام ابهام‌های شما درباره‌ی آن پاسخ دادیم؟ دیدگاه خود درباره‌ی اولترابوک جدید اپل را با ما و سایر کاربران عزیز دیجیتال مارک به اشتراک بگذارید.